Bankdirecteuren: Naar de gevangenis of  goed voor een fikse bonus?

 Rond 1930 was mijn grootvader directeur van een bankfiliaal in Groningen,
de toenmalige Handels en Landbouwbank.
Het ging slecht met die bank en faillissement dreigde. Het was immers kort
na de “Crash” van 1929 toen de wereldhandel ook was ingestort.
In die sfeer belegde mijn grootvader gelden van cliënten, over het algemeen
rijke boeren, die deels ook nog familie waren.
Hij belegde echter in bepaalde bedrijven waarmee het ook niet best meer ging.
Het gevolg laat zich raden; het belegde geld verdween als sneeuw voor de zon.

Dus had mijn opa een groot probleem: Het geld van zijn geldgevers, was grotendeels
verdampt. Deze namen daar uiteraard geen genoegen mee en klaagden mijn grootvader
aan wegens fraude.
Hij werd toen gearresteerd en korte tijd later na een proces in Groningen
 inderdaad veroordeeld en moest een jaar de cel in.
Een pagina uit het vonnis van juni 1931

De man is daar nooit meer bovenop gekomen. Kreeg in de familiesfeer ook nog van
alles over zich heen, ondermeer een scheiding en heeft drie van zijn vier kinderen
nooit meer gezien en stierf uiteindelijk geheel berooid al op 52 jarige leeftijd in 1938.

Wat een schril contrast met de huidige crisis waarbij vele banken zijn “omgevallen”
door bankdirecteuren die ook riskante beleggingen deden, minstens 100 keer
erger dan mijn opa in 1931! Alleen deze directeuren verdwenen niet in de bak,
maar mochten vertrekken met een fikse bonus, soms van wel 27 miljoen Euri.

Het kan verkeren!

Reageren? dat kan HIER!